Milka Betki

BosmAnka

Piękna jest Smile

A to zdjęcie z jęzorkiem - urocze Smile

mala_czarna

Śliczna sunia Sad

Serce boli, że już jej przy Tobie nie ma. Wiecie co, ja często myślę o tym co będzie jak mojej Wikuni zabraknie, jak sobie wtedy bez niej poradzę. Odkąd ją mam, nie wyobrażam sobie, że mogłabym sama usnąć. Często w nocy jak się budzę, zawsze ją macam czy leży obok mnie Smile

Betka

spróbuj o tym nie myśleć. Na razie ciesz się, że Wikunia jest wciąż przy Tobie i możesz ją zmacać w nocy na łóżku obok. Ciepluchną i rozśpiochaną. To trudne, wiem ale nie niemożliwe. Tak już niestety jest ten świat urządzony że psie życie trwa o wiele za krótko. To jedna z wielu jego niedoskonałości.
Pozdrawiam i dzięki za ciepłe słowa.

Betka

Wczoraj zmieniłam pościel w sypialni i tak jak zwykle przypomniałam sobie jak to się odbywało kiedy Milka była jeszcze z nami. Ona uwielbiała czystą pościółkę i oczywiście była pierwszym jej użytkownikiem. Z sypialni dobiegało chrząkanie, kichanie i posapywanie. Wiedziałam, że Milusia dokładnie wyciera sobie nos o moje czyste poszewki. A potem przewraca się do góry brzuszkiem i wijąc się jak dżdżownica jeździ na pleckach po łóżku. Kładłam się obok niej i zaczynało się wierzganie łapami, lizanie, kichanie i udawanie że strasznie gryziemy panią. A ja udawałam, że będę psa biła bo strasznie jest niegrzeczny. Śmiałyśmy się przy tym obie jak norki. Buziaki języczkiem, kłapanie paszczą tuż przed pani nosem, po prostu taka radość.

Każda moja czynność jest zdominowana myślą jak to było jak Milka żyła. Jak cudownie było. Każdego dnia myślę, że Miluś byłby szczęśliwy, bo taki ładny śnieg albo jakby szybko uciekał dodom, bo zimno jak w psiarni.
Śpij dobrze piesku, może czujesz że wciąż o tobie myślę. Śpiij dobrze.

[link widoczny dla zalogowanych]

Betka

25.02.2008
"Uwielbiam wracać do domu gdy piesek radośnie wita mnie w przedpokoju. Dziś witał. Pożarł ze mną parówki i teraz śpi. Leżymy sobie zadnimi nogami do siebie. Na swojej stopie czuję łapkę i pazurki. Uśmiecham się jak łapki wierzgają. Ja leżę na zaplutym miejscu a Sukol na poduszce. Właśnie jej się odbiło a ja już cała w nerwach."

Pięknie było rok temu. Właśnie minął miesiąc od operacji. Cały czas miałam w pamięci słowa DJ., że po takiej operacji psy żyją od miesiąca do czterech. Diabelnie dołująca świadomość.

Betka · Wysłany: Czw 20:56, 12 Mar 2009 Temat postu:

O Boże.. Spotkałam dziś rano małego bokserka. Był rudy z białym na nosie. Taki podobny do Milki. Śmiał się do mnie całym pieskiem! Prawie czułam jego zapach, czułam pod ręką miękkie futerko i mokre lizaki na twarzy. Ruszyły wspomnienia i nie mogę dziś poradzić sobie z tęsknotą. Mam potwornego doła.
Chyba się upiję.

Jutro jadę na działkę, do mojego pieska.
Na grób mojego pieska..

mala_czarna · Wysłany: Śro 11:35, 18 Mar 2009 Temat postu:

Betka

Przywykłam już do zimy bez mojej pieski, do tego że żadne z wielu śladów psich łapek odciśniętych w śniegu nie są jej łapkami. Nawet czasem myślałam sobie w szczególnie zimne i wietrzne dni, że to dobrze że ona już nie marznie na spacerkach.
Ale teraz przyszła piękna wiosna i serce mnie boli, że jej już nie ma, że nie pobawi się już z innymi pieskami i nie pogryzie już patyka, nie będzie już nigdy wierzgać łapami wijąc się do góry brzuszkim na trawie i nie usiądziemy już razem pod drzewem na naszej ulubionej łączce.
Mam nawrót żalu i jakieś takie depresyjne nastawienie.
Mam wrażenie że jakaś cząstka mnie odeszła razem z moim pieskiem. Może to głupio brzmi ale tak właśnie czuję.

Jola

My juź 5,5 tyg. tyg. jak sunia odeszła. Jest niwyobrazalna pustka i ból. Przecież mieliśmy wcześniej pieski i też odeszły Sad

ale sunia była z nami najdłużej i była taka biedna jak przyszla do nas(tamte pieski mieliśmy przeważnie rasowe i od szczeniaka). Była taka ułożona.mądra najkochańsza i wdzięczna za wszystko.
Stoi w ramce na honorowym miejscu w salonie i patrzy się na nas od czasu do czasu zapalimy jej świecę. Jak pojedziemy na jej grób łzy się same cisną.Nie możemy o niej rozmawiać - tak strasznie jej nam brakuje.
Już zastanawiałam się nad nową suczką- ale nie możemy jeszcze, chyba że sunia sama nam przyśle jakąś przyblędę.
A jak nie to za jakiś czas chcemy wziąć ze schroniska sunię najchorszą i najbrzydszą -taką która nie ma szans na odrobinę miłości a może my jej damy.
Ale narazie widzimy i słyszymy wszędzie sunię -myślałam że my jesteśmy"trochę kopnięte" i dlatego nic nie pisalam-ale Betka uświadomiła mi że nie jesteśmy odosobnione w tym świecie.
Tak -to niezwykła więź nawiązuje się w czasie choroby :shock:
Pozdrawiam wszystkich

Betka

Milki już nie ma ze mną 5 miesięcy. Od 30 listopada.
Cały czas za nią tęsknię, zdarza mi się połakać z żalu jak nikt nie widzi. A czasami mam taki nawrót rozpaczy że coś we mnie krzyczy.
Ale.. jakoś chciałabym to mądrze ująć- nie oddałabym tego żalu za żadne skarby świata. To jest jakby miara mojej miłości do Milki. To jest taka przestrzeń tylko moja i jej. Jeślibym przestała o niej myśleć, tęsknić za nią to ona naprawdę by odeszła, a tak to jakby trochę, troszeczkę była wciąż ze mną.

I to chyba jedyna pociecha jaką mogę sobie i tym wszystkim którzy stracili swoje zwierzaki zafundować

mala_czarna

Betka

Ogromnie Ci współczuję.
Tobie, Joli, sobie..
wszystkim forumowym właścicielom, którzy przegrali tą nierówną walkę.

Nie chce mi się wierzyć, to to już prawie pół roku bez mojej Milki, mojego Sukola, Rudaska, Piesuczki.. Ja ją kochałam najbardziej na świecie a ona najbardziej kochała mnie. Przez dwanaście i pół roku rozstałam się z nią może na miesiąc. Z pracy leciałam biegiem, bo wiedziałam, że mój piesek tęskni za mną w domu.
Teraz nic mi się nie chce, straciłam część swojej aktywności, chęci do działania. O ironio, nie muszę już spieszyć się do domu. Mogę iść do teatru, do kina, na zakupy.
Tylko że ja nie mam na nic chęci, nie chce mi się.
Może to minie, może..

Chcę Wam powiedzieć, że po kilku miesiącach jest naprawdę łatwiej, już nie boli tak bardzo, nie cały czas.

Betka

Kiedyś, wieki temu wychodziłam na spacery w sobotnie poranki, głaskałam rudy grzbiet i patrzyłam w kochane oczy. Kiedyś miałam przyjaciela kochającego bezgranicznie i bezinteresownie. Gotowałam kurczaka z jarzynkami i wycierałam zaplutą podłogę i co wieczór całowałam sucze czoło Lustra w przedpokoju były zawsze oblizane a po mieszkaniu walały się obgryzione suszone uszy. Przy balkonowym oknie stało pudło z zabawkami a smyczka schowana teraz głęboko w szufladzie leżała na półce w przedpokoju, w gotowości..
Już tak dawno nie drapałam rudego ucha, nie głaskałam łaciatego brzuszka czyniąc uniki przed wierzgającymi łapami, tak strasznie dawno nie czułam zapachu mojej suczki.
Minęło siedem miesięcy a wydaje mi się jakby to były wieki.

Dobranoc maleńka, śpij dobrze piesku.

mala_czarna

agniecha

Betka...siedzę 12 godzinę w robocie,a od 10ciu ryczę...strasznie,strasznie boli,to wszystko co piszesz...czy mnie też to czeka...znowu...?