Bosman

BosmAnka

Witajcie.
Czytam to forum od jakiegoś czasu, nie przebrnęłam jeszcze przez wszystkie wątki, ale już dało mi bardzo dużo wiedzy. Bardzo się cieszę Agnieszko, że je założyłaś, naprawdę jest potrzebne.

Nasza historia jest taka:
Mój Bosman to golden retriever, 31-go sierpnia skończył 4 lata.
W zeszłym roku wczesnym latem zaczął mieć problemy z wypróżnianiem. Po wizycie u lekarza i USG okazało się, że ma skupiska guzów na jelicie, tuż obok odbytu. Guzy zostały wycięte, rany pooperacyjne się ładnie zagoiły. Badanie histopatologiczne wykazało chłoniaka, ale badania USG po operacji wykazały, że pozostałe narządy są czyste.

Przez rok było wszystko w porządku.

Pod koniec sierpnia zaczęłam mieć wrażenie, że powiększył mu się brzuszek. Po kilku dniach wrażenie zamieniło się w pewność i pojechałam do El-Wetu. I tu miałam szczęście w nieszczęściu - absolutnym przypadkiem trafiłam na dyżur dr Micunia, który momentalnie w sposób całkowicie naturalny przyjął nas jako swoich pacjentów i prowadzi od tamtej pory. USG wykazało powiększoną wątrobę, nacieki nowotworowe na większości prawego i części lewego płata wątroby i dużą ilość płynu w jamie brzusznej. Biopsja płynu z jamy brzusznej nie wykazała komórek nowotworowych, tylko stan zapalny. Kolejna biopsja - tym razem wątroby - niestety wykazała chłoniaka. W międzyczasie brzuszek bardzo się powiększył, Bosmanowi ciężko było się poruszać, był osowiały.

Zaczęliśmy chemię. W ciągu tygodnia po pierwszej chemii nastąpiła niewiarygodna zmiana - cały płyn z jamy brzusznej się wchłonął (porównanie wagi Bosmana przed i po wykazało, że było go 6kg!), a pies odzyskał całą swoją wcześniejszą energię. Leczenie znosi bardzo dobrze, nie ma absolutnie żadnych negatywnych objawów, ani po zastrzykach z Vincristiny ani po czerwonej kroplówce. Jedynie sierść mu zmatowiała.

Jesteśmy teraz po czwartej chemii. USG zrobione w poniedziałek wykazało ogromną poprawę (wręcz niewiarygodną po miesiącu leczenia, jak stwierdziła pani doktor, która je robiła) - wątroba niepowiększona, nacieki nowotworowe, które zajmowały dużą część powierzchni wątroby przekształciły się w pojedyncze, kilkunastomilimetrowe zmiany. Dr Micuń w opisie wpisał, że nastąpiła całkowita remisja.

Trudno wyrazić, jak się cieszę z takich efektów leczenia. Ale nie potrafię przestać myśleć o tym, że jest to choroba nieuleczalna, taki wyrok, ponury cień, który cały czas krąży gdzieś wokół nas i czeka, aby znów uderzyć.
Jak Wy sobie z tym radzicie?

Pozdrawiam,
BosmAnka

mala_czarna

Jola

Mała-czaerna ma rację-tak trzeba się nauczyć z tym żyć i obcować.
My też na początku tylko ryczałyśmy(z m-c) nie mogliśmy się przyzwyczaić do tej myśli ,że nie uleczalny :cry:
Ale nie martw się czytałam gdzieś ,że od 10-20% jest uleczalny Very Happy

Twój piesek jest młody,silny a nóż on będzie w tych 10-20% Very Happy

Nasz sunia to już babcia i dr.Jagielski nie stosuje jej chemii silnej(agresywnej) bo u nas szans już nie ma (wiek ponad 14 lat) ale poprzez to leczenie sunia ma konfort życia niesamowity-jak zdrowy pies.

U Twojego pieska jeszcze jest wszystko możliwe Very Happy

wyleczenie też Very Happy

Głaski dla psinki

BosmAnka

Siedzenie na bombie zegarowej to jest to określenie, którego mi brakowało... Dokładnie oddaje to co czuję.
Mam poczucie, że macie rację i że muszę się nauczyć z tym żyć i cieszyć tym co z Bosmanem dostajemy od losu. Ale to jest bardzo trudne, może po prostu potrzebny jest czas. Wydaje mi się, że dużym krokiem w kierunku zaakceptowania tej sytuacji było utworzenie wątku na tym forum. Bardzo długo się wahałam, opisywałam nasze zmagania z chorobą na forum goldenowym, ale napisanie tutaj wydawało mi się być takim ostatecznym przyznaniem do nieuleczalnej choroby...
Wiem, że są ludzie i psy, które są w gorszej sytuacji, ale tak trudno to przyjąć...
Pozdrawiam,
BosmAnka

Fender

kazdy z nas z chloniakiem siedzi na tej bombie, albo moze inaczej mowiac chodzi po polu minowym i liczymy, ze zadna z min nie wybuchnie i tak do przodu

zajrzyj do naszego watku, zobacz nasze filmiki z Fenderem, one nam dodaja sily jak jest gorzej

nam tez ludzie teraz nie wierza, ze Fender ma taka bombe w sobie, ale na BIalobrzeskiej zawsze staram sie mowic ludziom, ktorzy wlasnie sie o chorobie dowiaduja jak sobie z tym radzic

pamietam jak sama przezylam szok w styczniu 2008, wtedy nie wiedzialam o tym forum, teraz podobnie jak mala_czarna zyjemy cieszac sie kazdym dniem

Agnieszka

a ja chyba nie radzę sobie wcale. To spadło tak nagle - i choroba i pies w moim przypadku. Bez jakiegokolwiek przygotowania. Czasem nie zdaję sobie sprawy z jego stanu, a czasem idę za nim i gardło mi ściska, kiedy chwieje się na opuchniętych nogach...
ponoć wiara czyni cuda, więc wierzmy póki starczy sił
z moich psich doświadczeń wynika, że dopóki pies nie wie, że jest chory - jest zdrowy. My wiemy, ale on nie - i wszystko jest w miarę dobrze. Kiedy uświadomi sobie chorobę - to koniec. Codziennie mówię Benkowi, że jest starym symulantem i że się wygłupia. Może pomoże...

mala_czarna

Jola

Z tego co dzisiaj dr.wet tu u nas powiedział to przed podaniem chemii powinno się odrobaczyc .bo później za dużo lekow ,oslabienie i nie powinno się odrobaczac chyba że w takiej sutuacji jak my jesteśmy.

Ja ze 2 m-ce temu coś zauważylam ruszającego się i dr.Kasia z Białobrzeskiej w W-wie kazala zbadac kupki żeby upewnic się czy na pewno jest konieczne odrobaczenie bo sunia ma za poważną chorobę żeby od tak ją odrobaczac-ale wtedy nic nie wykryto i nie kazano ją odrobaczac.

Aż do dziś jak zanioslam ten człon tasiemca,który w torebce jeszcze sobie pelzał-jak ziarnko ryżu Rolling Eyes

Trzeba bardzo dokladnie oglądac kupole naszych pieskow.Jak to napisała moja Agata-udajemy że nie patrzymy jak robi a później lecimy i grzebiemy Razz

Głaski dla Bosmana Very Happy

ma takie wzniosłe imię Laughing

Agata

Wiem,że jest Ci ciężko ale pomyśl,że każdy z nas chciałby usłyszec,że piesek ma całkowitą remisje...trzeba cieszyć się z tego,że jest dobrze,że piesek jest z tobą,że żyje normalnie...to,że chłoniak w większości przypadków jest nieuleczalny nie znaczy,że w każdym a twój psiak bardzo ładnie sobie poradził po4 chemiach...trzymamy kciuki za Bosmana!!!!!!!!!!!!!!!!!

BosmAnka

Dzięki za wsparcie! Wiem, że mamy dużo szczęścia w nieszczęściu i uczę się cieszyć tym co mamy, a nie rozpamiętywać to co straciliśmy. I tak nieśmiało mam nadzieję, jak chyba każdy z nas, że może będziemy w tych 10%...
Wystraszył mnie dzisiaj trochę skubaniec, bo 3 razy zwymiotował. Na szczęście okazało się, że nie pogryzł dokładnie suszonego ścięgna i jak pozbył się zbyt dużego połkniętego kawałka to mu przeszło.

Czy Waszym pieskom zmienił się charakter albo stosunek do innych ludzi w czasie choroby/ leczenia? Bosman był zawsze charakterologicznie typowym goldenem, szalonym, zwariowanym, pełnym energii, uwielbiał wszystkich ludzi, na ulicy zaczepiał wszystkich przechodniów. Odkąd zaczęliśmy jeździć na te wszystkie badania, biopsje, wlewy itp. bardzo się zmienił. Nadal ma dużo energii, ale nie jest już taki szalony, spoważniał, robi wrażenie jakby wydoroślał, dużo bardziej się mnie pilnuje. A przede wszystkim stracił zupełnie zainteresowanie innymi ludźmi. Zmiana jest ogromna - wcześniej na ulicy podbiegał do prawie każdego przechodnia, teraz mija ich obojętnie. Wcześniej szalał z radości jak ktoś zwrócił na niego uwagę, teraz jak ktoś chce go pogłaskać to podchodzi nieufnie, na miękkich łapach i z podwiniętym ogonem. Wydaje mi się, że przez te zabiegi stracił zaufanie do ludzi, że nikt mu nic złego nie zrobi. Te zabiegi są na pewno dla niego nieprzyjemne, a on przecież nie rozumie, że to dla jego dobra.

Pozdrawiam,
BosmAnka

Agata

Sunia sie zrobiła bardziej towarzyska-choc zawsze była tam gdzie my i jakoś tak widac bardziej ze nie lubi zostawac sama...

mala_czarna

mariola09 · Gość

Coś w tym musi być,gdy moja Ika jeszcze żyła też straciła zainteresowanie innymi psiakami-nawet swego najlepszego kumpla gnała. Za to jeśli chodzi o stosunki rodzinne byla niesamowita! Tak cudownie szukała bliskości,wykorzystywała każdy najmożliwszy moment aby się do nas tulić.I te jej spojrzenie w oczy,które mówiło że mi ufa....Gdy musiałam robić jej zastrzyki nawet nie drgnęła. Teraz minął tydzień jak odeszla a ja ciągle mam przed oczami jej wzrok. Bardzo mi jej brakuje,była moją najlepszą przyjaciółką,znała najskrytsze sekrety.Trzymam kciuki za Wasze biedne pieski i szepczcie im codzień do uszka jak bardzo je kochacie-chociaż te cwaniaki i tak o tym wiedzą Wink

:wink: .Pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz dziękuję!

Jola

Wierzę Mariola jak Ci ciężko :cry:
Takie życie,my też odejdziemy-jedno co jest na tym świecie równe :wink:

Nasza sunia ma ponad 14 lat (10 z nami)moje córki mają 24 i 23 lata-to ona jest dla mnie jak trzecia "córka",jest moją pomocnicą w wychowywaniu tak trudnego okresu dojrzewania u dzieci. One z nią zamykały się w pokoju i powierzały jej swoje "wszystko" co nie mogły lub nie chciały nam powiedziec.

Ona ich wysłuchała,nikomu nie powiedziała,tuliła się i uspokajała Very Happy

Jest tak wdzięczna,tak ułożona i mądra- a w tej chorobie jak dzidziuś-ciągle z nami,ciągle pieszczoty,glaski,tulańce,ttp ufa nam to widac

I za to ją jeszcze bardziej kochamy my i dzieci(już teraz dorosłe).

Więc staram choc trochę Ciebie zrozumiec-i wczuc się .

Przykro jest i to bardzo :cry:

mala_czarna

Co z Bosmanem? Jak się czuje? Martwi mnie takie cisza na Forum...