Enzo. Pomózcie!

mala_czarna

Myslę, że każdy kto był zmuszony pożegnać swojego zwierzaka zna ten ból :cry:
Pewnie mi nie uwierzysz, ale z czasem, chociaż to uczucie nigdy nie minie, ból stanie się troszkę słabszy, a ja i tak wierzę, że w Twoim serduchu zagości kiedyś jakiś inny czworonóg. Mam jakąś (głupią może) dziecinną wiarę w sobie, że każdy pies, kot, każde żywe stworzenie po śmierci robi miejsce na kolejne w naszym życiu.

madel555

Podziwiam Cię za odwagę, mnie nie było na nią stać. Błagałam Teosia, żeby odszedł sam, ale dopiero w ostatni dzień i odszedł. W każdy poprzedni prosiłam, żeby walczył bo wierzyłam, że nam się uda. U mnie minęło 5 miesięcy i mimo, że odzwyczaiłam się od spacerów i merdającego ogona na powitania to żal i rozpacz zostały. Na razie są na tyle duże, że nie pozwalają zagościć innemu psiakowi w moim sercu.

Cat_Eater

Minęło 10 m-cy. Nie wiem czy ból słabnie. Myślę o nim codziennie, o tym, że nie zdążył zostać wujkiem (dziecko urodziło się 5 m-cy po jego śmierci). Czuję się pusto w środku i łzy mi napływają do oczu, jak tylko pomyślę o nim. Przeżyliśmy ze sobą najcudowniejsze 7 lat życia i za to jestem wdzięczna.
Ból stał się inny. Dalej pęka serce, ale ból jest innego rodzaju, jakby człowiek się z nim pogodził i pełen bezradności w nim trwa.