Kori - walczyła dzielnie 18 miesięcy.

paulam90

o nie...nie...nie... Sad

piszę teraz płacząc Sad

nie wierze...tak dobrze przecież bylo...tak strasznie mi przykro...Kori była dla mnie i Frytki taką opoką podczas jej choroby...niewierze:( Droga SleepingSun, najważniejsze że juz nie cierpi...a Ty kochana 3maj się.

mala_czarna

Koruniu, biegaj sobie już szczęśliwie i bez bólu za TM. Tam są już wszystkie nasze pieski :cry: :cry:

Joanna

Koreczku ! to nie musiał być jeszcze Twój czas, a więc dlaczego (?).
SleepingSun wiem jak to jest i strasznie, strasznie współczuję
:cry:
Dla Kory [*]

Natal

Baaaaardzo mi przykro:( Taka waleczna dziewczynka:( Sonia na pewno na nią czekała i teraz razem wojują Smile

A my do nich kiedyś dołączymy:)
Tam za Tęczowym Mostem jest z moją Sonią i moją Warunią największa psiara jaka chodziła po Ziemi:) Moja babcia, która zaszczepiła w całej mojej rodzinie miłość do zwierząt, miała ich zawsze sporo i wszystkie ukochane i ...upasione:) Tinka (nasza bolonka) jak nie chciała jeść (czyli zawsze) to babcia karmiła ją z ręki polędwiczkami z kurczaka, bez żadnego tłuszczyku, skubała po kawałeczku i karmiła Smile

Wierzę w to głęboko, że babcia tam czekała na Warunię, potem przywitała moją Soniunię, a teraz przygarnie Twoją Korcię, dopóki sama do niej nie dołączysz:)

Sophie

SleepingSun - bardzo Ci współczuję... :cry:
W ciągu tygodnia sytuacja zmieniła się o 180 stopni... Sad

Kori miała wspaniałą opiekunkę i cudowną przyjaciółkę - walczyłaś dzielnie o jej życie, a kiedy nadszedł czas pięknie przeprowadziłaś ją za Tęczowy Most [']
Trzymaj się, Kochana!

SleepingSun

bardzo wam dziękuję za słowa wsparcia, to naprawdę dużo dla mnie znaczy.

SleepingSun

minął tydzień bez mojego słoneczka i zaczynam powoli trzeźwo myśleć. trochę mi przykro, że przez większość weterynarzy traktowani byliśmy z wielkiej łaski jako przewrażliwieni właściciele. przykro mi, że wymyślono zapalenie żołądka i tak bardzo się tego trzymano, po mimo tego, że po lekach nie przechodziło. kolejnym chybieniem było skrócenie przełyku i zaburzenia jego motoryki. przykro mi, że w lecznicy nikt nie przejął się tym, że pies mi przestał chodzić. przykro mi, że dopiero w niedzielę trafiłam na lekarzy, którzy zajęli się moim psem. obawiam się też, że odstawienie chemii mogło spowodować taki a nie inny stan. może było tak, że chłoniak bez żadnego oporu przeniósł się do mózgu. cyklofosfamid odstawiliśmy w poniedziałek (po 3 dniowej przerwie), a w czwartek Kori prawie nie chodziła. mogło to być spowodowane zmianami w mózgu (powolnym uszkadzaniem poszczególnych ośrodków) lub zwyrodnieniem kręgosłupa. mam żal, że jedna lecznica całkowicie zignorowała to, że pies który w niedzielę biegał w czwartek bez pomocy nie jest w stanie wejść do gabinetu. jeśli winą był chłoniak mózgu może mogliśmy ją uratować? do tej pory budzę się z lękiem w nocy, że coś trzeba zrobić, że trzeba jej pomóc. to jest straszne...

Joanna

:cry:

SleepingSun

mam okropne koszmary w nocy. czegoś takiego nie miałam nigdy. Kori wpół żywa, albo ożywająca tylko na spacer. nagłe uczucie, że się czegoś nie zrobiło, jakiegoś leku nie dało. że coś trzeba jeszcze badać. do tego duszę się przez sen i budzę się zalana łzami. wy też tak miałyście? Sad

kiedy to przejdzie...

oliga89

Tak... Koszmary... Albo spie cały czas, albo nie spie w ogole. Zastanawiam sie, analizuje i wyje jak małe dziecko. Nie moge tego zrozumieć. Analizuje każda chwile z tych 2 miesięcy. Czy mogłam to wcześniej wychwycić.

A najbardziej to chce z nią znowu byc.

Nie wiem ile taki stan trwa, trwać może. Studia zmuszają mnie do funkcjonowania. Ale nie moge przestać o tym myslec, cały czas mam wrażenie, ze ona jest, ze leży na swojej kanapie, ze zaraz przyjdzie sie przytulić... Trzymaj sie, mam nadzieje, ze przyjdzie taki dzien, ze pomyslisz o Kori ze spokojem. Pozdrawiam goraco

SleepingSun

najgorsze są powroty do domu. ja robię wszystko żeby nie wracać... ale nawet jak śpię poza domem to męczą mnie koszmary... w dzień żałoba jest jakby koło mnie... nie wiem dlaczego. może dlatego w nocy nie mogę spać...

Joanna

Hmm..., skąd ja to znam. Niestety dla mnie powroty do pustego domu były najgorsze, nikt mnie nie witał, nie plątał się pod nogami, nie było nawet zapachu Abry. To się zmieniło jak wzięliśmy Bellę i Lunę. Ale tęsknota i takie przeświadczenie, jednym razem,że może czegoś nie zrobiłam co pozwoliłoby Abrze żyć, a innym, że za długo czekałam z decyzją o zakończeniu jej cierpień, nie dają mi spokoju do dziś, mimo,że minęło już sporo czasu. Sad

SleepingSun

ja się boję, tak okropnie się boję że jak wezmę kolejnego psa to go skrzywdzę. skrzywdzę, bo to nie będzie moja Kori. boję się, że tamta miłość była tylko dla niej i nie będę jej umiała dać innemu psiakowi... Joanno jestem pewna, że zrobiłaś dla Abry wszystko co mogłaś.

Natal

Trzymaj się...z czasem jest lżej. Nie jest cudownie, ale lżej. Na psiaka myślę że za wcześnie...przynajmniej dla mnie. Teraz jest czas żałoby, opłakiwania, złości, rezygnacji, godzenia się z losem, wspomnień, a potem przychodzi normalny dzień i pewnie wtedy będzie moment na kolejnego psiaka, który potrzebuje miłości. Wiesz, matki mają takie obawy kiedy są w ciąży z drugim dzieckiem, boją się że drugiego nie pokochają tak mocno jak pierwszego, bo jak można kochać tak samo mocno jak swoje własne dziecko? Kiedy byłam w ciąży z Nikosiem, martwiłam się że nie mogę kochać drugiego dziecka tak samo bo już nie mam miejsca w sercu, Franio zajmował całe. A kiedy zobaczyłam Nikosia... to było tak, jakby moje serce się zdublowało, żaden z synków nie miał mojej miłości pół, mieli całą moją miłośc...ale zdublowaną tak jakby:)
Dlatego myślę, że podobnie jest z drugim psiakiem, kocham nadal Sonię i nigdy nie przestanę, ale drugiego psiaka będę kochała tak samo- bo serce mam pojemne.
Trzymaj się, jeszcze przyjdzie czas, będziesz wiedziała kiedy.

mala_czarna