Lorietta

Lorien

Cześc Wojtku, Tak sobie przypomniałam bo widzę, z masz labka...
Jak tylko wyprowadziłam się od rodziców podjęłam decyzje, ze bez psiaka ani rusz:) U mnie w domu zawsze były psy. Tak w zasadzie to najpierw był pies potem urodziłam sie ja. Strasznie chciałam mieć labradora i to koniecznie czarnego. Długo szukałam aż trafiłam na prywatną "hodowlę" . Kiedy dojechaliśmy na miejsce byliśmy przerażeni- stodoła i nic więcej! Ale jak zobaczyłam tego mojego "labradora" to się zakochałam. Nie miało juz znaczenia, ze ta malutka psina z labradorem niewiele miała wspólnego...
I tak się poznałyśmy z Loriettą.
Nie było to łatwe życie bo dziunia charakteru labradora też nie miała Smile

Złośnica jakich mało!! Kiedy miała 1.5 roku zapisałam nas na szkolenia do Cave Canem (Polecam!!). Początkowo to była masakra- w ramach braku akceptacji "życia szkolnego" Lorcia gryzła mnie i inne psy... za to do trenerki miała o dziwo pełen respect:) Tam zrozumiałam jakie jesteśmy do siebie podobne i jak bardzo sobie potrzebne... Efekt- Lorietta zdała egzamin PT na niemal maksymalną liczbę punktów. Byłam z niej dumna jak matka ze swojego dziecka!!!!
Dziunia nawet jako szczeniak nic nigdy nie zniszczyła- psie dziecko anioł... Za to na spacerkach nieraz dała mi popalić Smile

Tyle energi w tym moim czarnym ciałku było...
aż do czasu kiedy zgasła...
Codziennie patrzyłam w te jej orzechowe oczy.. i z całą pewnością jednego jej nie zabrakło- MIŁOŚCI i WIERNOŚCI jaką nas dażyła....

A dziś mija miesiąć od kiedy nie ma z nami dziuni. Bardzo trudny dla nas miesiąc...

[*] 7.III.2010

Lorien

Gdziekolwiek jesteś..a mam nadzieje, ze gdzieś tam jednak jesteś.... to bądz spokojna moja malutka...

A mi codziennie na nowo serce pęka z żalu...

[*] 7.III.2010

mala_czarna

Lorien, ja naprawdę mocno wierzę w to, że wszyscy kiedyś zobaczymy się z naszymi psiątkami. Nie może być inaczej. Ona na nas czekają. Jedyne pocieszenie jakie nam zostało, to takie, że one już nie cierpią, że już nigdy nic je nie będzie bolało. I tylko nam serca żal rozrywa, że taka przejmującą pustkę po sobie zostawiły Sad

Wojtek

fioneczka

wczoraj minął miesiąc ... ech czas leci, One odeszły a my musimy tu trwać w nadziei że się jeszcze kiedyś spotkamy

śpij spokojnie [*]

agniecha

wiesz Lorien,kiedyś będzie nam znów dane pogłaskać,przytulić,pójść na dłuuugi spacer i już na zawsze mieć tylko dla siebie...ja nie chcę od życia już nic,tylko na to czekam,po to żyję...i tylko mam nadzieję,że długo nie będę musiała czekać...

Lorien

agniecha

widzisz Lorien,Was jest dwoje...oboje możecie chcieć dać nowy dom,życie psu,który tego potrzebuje,którego wybierzecie,a ja...ja jestem sama,prócz mnie nie ma nikogo,kto by tego psa chciał,kochał,potrzebował...nie mam domu,mieszkam w lecznicy,tych moich "bliskich",dla których moja Bu była kłopotem,chorym psem,który przeszkadzał,zostawiłam daleko za soba,czasem tylko zalecę do tego "domu" po jakieś moje rzeczy,ciuchy...smutne takie życie,ale cóż...dlatego nie chcę żyć długo...bez mojej psiej Przyjaciółki...
Mam 3 psy pod opieką wirtualną-Chico,Megan i Perrę,to całe moje stadko...tylko tak mogę mieć psa... Sad

Lorien

Agniesiu, pomyśl, że to tylko taki przykry etap w Twoim życiu. Nie będzie tak wiecznie bo tak naparwdę tylko od Ciebie zalezy jak potoczy się Twoje zycie... Z drugiej strony do Dobrych ludzi zasze uśmiecha się kiedyś los! A napewno jesteś dobrym człowiekiem- bo "żli" ludzie nie mają tyle wrazliwości na psi los co Ty!!! Agniesiu jak byś czegokolwiek potrzebowała to pisz PW.
Ściskam mocno i trzymaj się cieplutko!!

Dominika

Już minął miesiąc... Sad

śpij spokojnie.. [*]

Dziewczyny...czytam Wasze posty i nie mogę powstrzymać łez...
Nie potrafię sobie wyobrazić tego co przeżywacie...nie potrafię...nie chcę...
i tak bardzo boję się przyszłości... dlaczego wszystkie musimy to przechodzić.. :cry:

Trzymajcie się dzielnie!!!
Podziwiam Was wszystkie...na prawdę...

Lorien

Wczoraj minęła piąta niedziela. Dla nas każda niedziela będzie już inna- smutna.
Bardzo Tęsknie za Tobą moja malutka [*]

fioneczka

Wasze niedziele, nasze czwartki ... każdy dzień związany jest z czyjąś wielką tragedią, utratą najkochańszgo Przyjaciela ... nie zapomnimy o Nich nigdy i pozostaną w naszych sercach do końca naszych dni

Lorien

Wczoraj minęła kolejna smutna niedziela... Ale ta była inna- bardziej bolesna. Byliśmy na weekend na działce. Lorcia miała tam swój mały raj na ziemi. Teraz dosłownie tam jest jej raj... A dla nas teraz piekło...
Po 6 tygodniach prawda zabolała jeszcze bardziej. Była naoczna. Moje irracjonalne myśli, ze Lorietta poprostu jest na działce ( jak w każdy ciepły weekend) zniknęły bo znowu zobaczyłam ten kamień...
6 tygodni temu ziemia była jeszcze zamarżnieta, był śnieg, a teraz powoli ziemie przykrywa zielona trawa...
Miejsce, które było naszą ostoją po trudnym tygodniu pracy teraz stało mi się obce i nieprzyjazne...
Cały czas myśli były przy Lorci, a jej nie ma... Nie ma jej przy nas. Tak samo jak nasz dom jest teraz pusty taka też stała się nasza działka- bez duszy...
Na każdym kroku widać było jej obecność- jej obroża wisiała przed dzwiami, znalazłam w trawie jej zagubioną w zeszłym roku piłeczkę...

Nie da się opisać tej tęsknoty bo nie ma słów, które bolą równie mocno...

jana29

co Ci mogę napisać ???Nic bo tego bólu nic nie powstrzyma .Tak bardzo mi przykro a łzy cisną mi się do oczu.Wiem jak bardzo kochałaś Lorcię tak jak ja moje -jak dziecko.I nagle musisz pożegnac to dziecko i żyć dalej.Normalnie licząc ,że jest TM i ,że spotkamy tam Nasze Psiaczki.Tylko jak żyć po takiej tragedii .

kochana trzymaj się na ile to możliwe

agniecha

...a wiesz,Lori ja Ci tej działki zazdroszczę,bo masz ją tylko dla Ciebie,jest Twoja...Twoja dziewczynka jest tam bezpieczna...śpi spokojnie,nikt jej nie niepokoi...Twoje serce,mimo bólu,jest spokojne o jej sen...mogę się tylko domyślać,ale pewnie zakładałaś,że Lorcia dożyje pięknego wieku i kiedyś tam spocznie,że stało się inaczej,za wcześnie,to taki już zły los...a ja,ja zostawiłam Bu w znajomym dla Niej miejscu,ale miejscu,o które ciągle się martwię,bo nie jest moje...to miejsce na skraju lasu i łąki,którą Bu bardzo lubiła i teraz ciągle żyję w strachu,że ten skrawek lasu wytną i co wtedy...znów zniszczy ktoś mały grobek mojej Buni...choć to może dziwnie brzmi,ale Ty miałaś to "ostatnie" miejsce dla swojej dziewczynki,a ja,to straszliwie boli,ja tego miejsca musiałam szukać dla mojej córeczki jeszcze za życia,bo nie miałam Jej gdzie pochować,nigdy o tym nie myślałam,bo miała być ze mną jeszcze dłuuugo...to straszne każdego dnia szukać w głowie,w myślach miejsca na grób dla najukochańszej osoby...pomyśl,że Twoja działka jest dla Was przystanią,gdzie się spotykacie...tylko Wy...razem...